Nog steeds enthousiast! – Martin Duthler
18 december 2023
De 60 van Hans (een bijzondere verjaardag)
8 januari 2024De aanloop:
Zondag 3 december maakten wij ons op voor deelname aan de Montferlandrun. Voor ons beiden was dit de 1e keer. Voor Lynn niet zo gek, daar zij nu net een jaar serieus (hard) loopt, voor mij (Roel), nu inmiddels 10 jaar serieus aan het rennen, toch wel bijzonder. Een keer eerder had ik mij ingeschreven, maar vanwege de destijds genomen coronamaatregelen, ging het niet door. De jaren daarvoor kon ik, vanwege mijn werk, deze loop lastig plannen.
Plusminus 10.15 uur werden wij door Marion en Vera opgehaald en voordat je er erg in had, waren wij in ‘s-Heerenberg. Het was aardig fris en daardoor viel mij de wandeling van het industrieterrein naar het centrum wel tegen.
In café De Gracht was het verzamel- en omkleedpunt. Het is altijd wel een georganiseerde bende als al die lopers zich in zo’n zaal omkleden, dit heeft toch wel zo zijn charme, maar misschien zijn anderen een andere mening toegedaan.
Je wisselt een woordje met de nodige Zandlopers en uiteraard met onze collega’s van AVA’70. Serieus wordt er volgens mij nooit gepraat, maar dat zal bij de meesten wel door de nodige spanning komen. Hoe vaak je ook aan een loop meegedaan hebt, je bent altijd weer gespannen hoe het die dag weer verloopt.
Verslag Roel:
Na het gezamenlijke inlopen ontdeden wij ons in De Gracht van de overtollige kleding en togen wij naar de start. Het was een bescheiden wandeling waarbij je toch weer andere bekenden ziet. Ik loop meestal in korte kleding en het valt mij op dan ineens geen last meer te hebben van de kou.
Mijn aanvalsplan was, na wat info te hebben ingewonnen, het tot circa 7km ontspannen aan te doen en dan langzaam het tempo verhogen en de laatste 5 km voluit te gaan.
Tijdens de beklimming van de Peeskesweg kwam ik erachter dat dat rustig aan beginnen goed uitpakte. Bovenaan waren de benen nog fris en kon er versneld worden. Op de Beekseweg haalde ik steeds meer lopers bij en ging het tempo goed omhoog. Ik kon aanpikken bij ene Chiel en wij maakten de afspraak elkaar om en om uit de wind te houden. Het tempo werd aardig opgevoerd. De klimmetjes op de 3Heuvelenweg werden door ons platgewalst, ik kon echter aan de ademhaling van mijn kompaan horen dat bij hem het beste er wel af was. Het laatste klimmetje op 1km van de meet loste hij, waarna ik alleen de sprint richting finish inzette. Die laatste km (heuvel af) ging werkelijk in een, voor mij, duizelingwekkende vaart, waarbij snelheden werden aangetikt die mij zelfs op een 5km wedstrijd vreemd zijn. Ongetwijfeld had het achterop komen van bekenden een positief effect op je moraal, je loopt toch altijd net iets harder als je denkt er nog eentje in te kunnen halen.
Na de finish liep ik nog even naar mijn “loopmaatje.” Wij bedankten elkaar, hij had blijkbaar een pr en ik zat 34 sec boven mijn pr, gelopen op een vlak parcours, dus dik tevreden.
Nu kwam vervolgens de ene na de andere Zandloper binnen, waaronder Lynn, die wederom een pr liep. Hieronder haar verslag.
Verslag Lynn:
Zoals hierboven al geschreven is, was dit de eerste keer dat ik aan de Montferlandrun deelnam. Ik had van tevoren niet heel veel verwachtingen en wilde vooral ontspannen lopen. Na het warmlopen en de high fives met alle Zandlopers, gingen wij ons klaarmaken voor de loop en liepen richting de start. Daar sprak ik met Hans en Niek die dezelfde tijd voor ogen hadden om te lopen, hierdoor besloten wij samen te lopen. Vooraf had ik al met een paar lopers gesproken die mij vertelden dat de heuvels aardig pittig zijn en dat je je daar snel kapot op kan lopen, dus ik ben daardoor wat rustiger van start gegaan. Na een aantal kilometer kwam ik Henk tegen die nog snel wat tips gaf. Het hardlopen ging goed en de heuvels waren minder zwaar dan gedacht, ik heb fijn kunnen lopen en had mijn ademhaling onder controle. Wat ook erg leuk was, waren de mensen die je aan de kant van de weg stonden aan te moedigen. Er stonden aardig wat bekenden tussen en hier krijg je ook weer extra energie van! Naar het einde toe had ik nog wat over en ging daardoor de laatste kilometers nog wat versnellen. Voor mijn gevoel vlogen de kilometers voorbij en was ik zo bij de finish. Ik ben zeer tevreden over hoe het ging en ik heb zowel een pr kunnen lopen op de 15 km, als de 10 km. Ik zou volgend jaar zo weer mee willen lopen!
Huiswaarts.
Na omgekleed te zijn, ging het huiswaarts. Je merkt wel dat je dan toch nog aardig in de wedstrijd zit en vol enthousiasme over de loop vertelt. Ik weet niet of mensen daar op zitten te wachten, maar ik kan mij na afloop altijd moeilijk inhouden. Die indruk krijg ik van anderen trouwens ook, dus het zal wel een groepsafwijking zijn. Thuis aangekomen was het even wachten op een warm bad, waarin alle tijden en andere gegevens van de loop nog eens worden doorgenomen. Er wordt nog niet gedacht aan de volgende loop, dat komt morgen wel.
Groeten, Lynn en Roel Rusink