De Twaalf Provincies.
4 maart 2024
Lintjesregen!
26 april 2024De Zestig van Texel
verslag door Narda Eijkelenboom
Hardlopers, een bijzondere groep mensen. Een groep mensen die zich soms verzamelt, om samen te lopen, voor de koffie en taart, om trainingsmaatjes te hebben, voor verbondenheid. Bij Loopgroep Zandloper is er voor ieder wat wils. Of je nu één keer in de week een rondje doet, je vooral geniet van de gezelligheid tijdens de trainingen, je steeds blijft streven naar een nieuw PR, of aan het trainen bent voor een halve marathon of marathon, iedere loper heeft zijn of haar eigen doelen. En soms zijn die doelen aanstekelijk. Zo ook het plan van Peter Ebbers, die zijn zinnen had gezet op de Zestig van Texel, een tweejaarlijks evenement, waarbij je een rondje om het eiland loopt. Hans Derksen, die 60 kilometer aflegde op zijn 60ste verjaardag, was niet de enige die hierdoor geïnspireerd raakte.
Ik hoorde van het plan van Peter in aanloop naar het weekend van de Vuurtorentrail Ameland in 2023. Met een mooie groep Zandlopers een weekend doorbrengen in een huisje op een eiland, ieder zijn of haar eigen afstand en eigen uitdaging, leuker kan niet toch? Het bleek een groot succes: het weekend was nog niet voorbij, of de plannen voor de Zestig van Texel op 24 maart 2024 werden al gesmeed en de eerste teams voor de estafette van 4x 15 km werden gemaakt. Op Ameland liep ik mijn tweede marathon, 1.5 jaar na mijn eerste, de marathon Rotterdam, in oktober 2021. In de tussentijd had ik de trails ontdekt en ondernam ik af en toe een reisje naar het buitenland, om daar op de paadjes te genieten. Wel was ik een beetje klaar met die hele lange afstanden. Ik hoor mezelf nog zeggen: “Nee, tot 35km vind ik het nog wel leuk, een marathon gaat nog, maar verder is echt niks voor mij.”
Toch volgden er na Ameland nog wat meer lange trails en loopjes en toen, in september, een mailtje naar de organisatie van de Zestig van Texel. “Is het ook mogelijk om de 60 km als 2x 30 km te lopen in estafettevorm?”. Het antwoord: “Dit is geen officieel programma onderdeel, het wordt gedoogd, maar je komt niet in de uitslagenlijst.” Nog steeds geen reden om niet mee te gaan en gewoon 30 km te lopen. Maar, heel stiekem, het zaadje om eens te kijken of ik dat kon, langer dan een marathon lopen, was al geplant. Dit bleek net voldoende aanmoediging om me twee weken later voor de Zestig van Texel in te schrijven.
Ik trainde rustig, liep mijn kilometers, voornamelijk op de trails, met af en toe een noodgedwongen lange duurloop op het asfalt. Voorbij de marathon kwam ik in de trainingen niet. Wel liep ik soms twee keer op een dag, of meerdere keren in een weekend, om zo de belastbaarheid te trainen. En toen was het al vrij vlot 22 maart 2024, de dag dat we naar Texel vertrokken. Als je nog steeds leest, dankjewel, ik ben nooit echt kort van stof geweest.
In vier huisjes sliepen 20 Zandlopers, die op zondag als 4 teams en 2 individuele lopers met meefietser aan de start zouden staan. De aanstichter van het geheel, Peter, was wel mee, maar helaas in het traject geblesseerd geraakt. Gelukkig mocht hij tegelijk met de estafette teams starten en zo toch meegenieten van een fantastische loop. Petra Domhof en ik liepen de Zestig. Gedurende de vrijdag en zaterdag druppelden de Zandlopers langzaam het eiland op. Er werd heerlijk gekookt in de huisjes en er werden spelletjes gespeeld. Ook werd er nog één (alcoholvrij?) biertje gedronken in de kroeg in De Koog. Zaterdag genoten we van het eiland op de fiets en verkende ik het parcours op een paar plekken. Enkele enthousiastelingen woonden de lezingen bij die in de Stayokay werden georganiseerd. ’s Avonds aten we, met dank aan het idee van Marieke Brouwer, met z’n allen bij restaurant Carakter, waar we fantastisch lekker eten voorgeschoteld kregen. Een mooie voorbereiding op de dag die ging komen. Ik ging vroeg naar bed, maar het werd een onrustige nacht en op zondagochtend fietste ik nog licht slaperig, maar klaar voor de race, met Wiljo Bussink, mijn meefietser voor die dag, naar de Stayokay.
Op de fiets konden we vast even proeven van wat ons die dag te wachten stond: noordwesten wind, windkracht 7, regen… Ik maakte me nog steeds een beetje zorgen of ik de tijdslimiet van 7 uur en 30 minuten wel zou halen, maar ik had er desondanks enorm veel zin in. Bij de Stayokay aangekomen was net de eerste loper van de 120 km het 60 km punt voorbij. 4 uur en 33 minuten… Wat een snelheid! Ik kwam enkele bekenden tegen en na een kop koffie stapten we samen we om kwart over 9 in de eerste pendelbus. Ruim op tijd waren we bij de start en in de wind, met een waterig zonnetje, was het de laatste minuten aftellen.
Om 10.35 klonk het startsein en gingen we, in een enorme hagelbui die tegelijkertijd was losgebarsten, van start. Er werd wat gelachen naar medelopers links en rechts en de gedachten waren van ieders gezicht af te lezen: ‘Waarom doen we dit, waar zijn we aan begonnen?’. Gelukkig was de bui relatief kort en na zo’n 4km liepen we het strand op. Met de woorden van Henk Mengers in mijn achterhoofd (“Uit de wind lopen scheelt zo’n 7%.”), was mijn strategie: bij een groepje blijven en zoveel als ik kan uit de wind lopen. Dit resulteerde in het opzoeken van een lange grote man en gedurende 6km in zijn aura lopen, schuin erachter, zonder al te veel woorden te wisselen. Ik bood hem na een tijdje aan ook even voorop te lopen, hier maakte hij een halve kilometer later dankbaar gebruik van door zich af te laten zakken, waardoor ik toch heel even in de wind liep. Ik durf wel met zekerheid te zeggen dat de 7% van Henk onder de omstandigheden van deze dag meer voelden als 50%. Daarom was ik blij dat de dame, die rechts van mij liep, me influisterde bij de volgende loper aan te sluiten. Zonder er al teveel over na te denken zette ik iets aan en liep ik weer bij iemand in het kielzog. Ik hoopte maar dat de man achterop dat ook zou redden, iets wat pas achteraf door de foto’s werd bevestigd (oranje/zwarte jas).
Na 11 km mochten we gelukkig even door de duinen en het bos, het voelde hier zelfs warm aan. Ook kwamen we hier voorbij het eerste wisselpunt, een voorbode op de drie die nog zouden volgen. De estafettelopers waren een half uur na ons gestart en de snelsten hadden ons net ingehaald. Ik genoot van al het publiek en de aanmoedigingen van mede Zandlopers. Ik ving een korte glimp op van Wiljo, die even met me mee mocht fietsen. Dit was tevens ongeveer het moment dat ik wist: deze ga ik uitlopen. Zonder teveel energie verspild te hebben hobbelde ik nog heerlijk door en ik maakte me op voor het tweede stuk strand. Ik was een beetje tussen twee groepjes gevallen en hield wat in, zodat ik zeker niet alleen zou lopen. Gelukkig waren we iets richting het noordoosten gedraaid, waardoor het, met een beetje fantasie, voelde alsof de wind niet alleen van zij, maar ook iets in de rug waaide. Na 23 km bereikte ik het einde van het tweede, en tevens laatste, stuk strand en bij het volgende wisselpunt stond een gezellige drumband me weer even heerlijk in het ritme te trommelen. Vanaf dat punt mocht Wiljo weer meefietsen en samen slakkerden we door de duinen, richting het keerpunt bij de vuurtoren. Het eerste stuk langs de waddendijk vanaf 35 km was prachtig, ik at af en toe wat, en met de wind in de rug gingen de kilometers gestaag voorbij. De marathonafstand liep ik slechts 5 minuten langzamer dan mijn marathon in Rotterdam en ik voelde me nog steeds erg goed.
Bij 46 km kwam daar dan toch het moment dat ik er eigenlijk wel een beetje klaar mee was. De waddendijk was lang, het uitzicht steeds hetzelfde, het asfalt deed pijn aan de voeten en ondanks dat we even richting Oosterend draaiden, woog de afwisseling niet op tegen de wind die weer even vol in het gezicht waaide. Gelukkig kwamen bij 50 km eerst Debora Veldman en daarna Miranda ter Haar en Corine Luiten mij achterop lopen. De laatste twee liepen met me op, en ik vond zo waar mijn ritme weer terug. Toen zij net na Oudeschild, bij 56 km, aangaven zich iets te moeten laten terugzakken, en ik het bord zag staan van ‘Nog 4 km’, gaf dit een flinke boost. Het feit dat we volle bak wind tegen hadden, maakte de laatste kilometers absoluut niet makkelijk, maar ik liep zoveel mogelijk bij Wiljo uit de wind (zo fijn, een goede meefietser!!) en zo kwamen we steeds dichterbij het einde. Toen ik het 1 km bord zag, dacht ik: ‘Eens zien wat er nog in het vat zit’, en na de laatste bocht, met de finish in zicht, zette ik het nog even op een lopen, wat resulteerde in een mooie eindsprint en een uiteindelijke tijd van 6 uur 46 minuten en 23 seconden. Enorm blij met het resultaat en vol van alle emoties werden er net na de finishlijn wel wat traantjes weggepinkt. Een confettikanon van Leon Huitink zorgde nog voor een radio interview, met een klein momentje van roem voor de Zandlopers op Radio Texel.
We wachtten op de finish van de laatste estafettelopers, waarna ik me omkleedde en énorm genoot van het eerste biertje! Daarna fietsten Wiljo en ik rustig naar het huisje, waar een portie frietjes op me stond te wachten. Het was mooi om van alle estafettelopers te horen hoe zij de dag ervaren hadden. Iedereen had duidelijk enorm genoten van het lopen en vertelde die avond vol enthousiasme zijn of haar verhaal.
Na een goede nachtrust stond de maandag in het teken van uitrusten, een beetje bewegen, samen genieten van het éindelijk mooie weer en vooral heel veel eten. Ik kijk terug op een mooi avontuur met een fijne groep Zandlopers en ben heel blij en dankbaar met alle support vooraf, onderweg en na afloop. Het is zo fijn om te merken dat je dit als groep voor elkaar en met elkaar kunt doen!





